A pesar de haber finalizado el XVII Salón del Cómic Viñetas desde o Atlántico todas las exposiciones, tanto las del Kiosco Alfonso como las de Palexco, María Pita, Salvador de Madariaga y Ágora permanecerán abiertas hasta el 7 de septiembre.
Si bien hace años que el Salón declina dar cifras de asistencia, lo cierto es que esta edición confirma que Viñetas desde o Atlántico sigue siendo un festival no solo muy apreciado por el público en general, sino capaz de concitar la atención a nivel internacional.
Satisfecho y todo, Miguelanxo Prado hace autocrítica: É certo que este ano tivemos que sufrir unha serie de cambios con respecto a outras edicións; cambios que supuxeron un esforzo adicional para a organización e mesmo unha certa incomodidade para o público, pero que non quedaba outra que aturar, porque son en beneficio da cidade.
A nova ubicación da Feira da Historieta tivo boa acollida, tanto polas editoriais como polos asistentes, polo que o vindeiro ano teremos que pensar na posibilidade de mantela aí. Máis alá diso, esperemos –insiste- que o vindeiro ano volva todo á normalidade!.
Ya en lo que respecta a Viñetas en sí, Miguelanxo Prado es tajante: O luns mesmo comezamos unha renovación completa da páxina web, que por circunstancias alleas á nosa vontade este ano foi unha desfeita e non funcionou en absoluto.
No en vano viñetasdesdeoatlantico.com es unha ferramenta fundamental de relación co público e por suposto cos afeccionados, á que non queremos nin podemos renunciar, senón moi ao contrario: potenciala ao máximo”.
Si la crisis y las alternativas que dibujantes y editoriales han ideado para ver de capearla eran el eje conductor del XVII Salón, una vez concluida esta primera parte de Viñetas, y tras escuchar y departir lo que unos y otros tienen que decir, Miguelanxo Prado es moderadamente optimista ante el futuro del sector. Nunca fun amigo de optimismos gratuítos” –manifiesta- “pero logo destes sete días intensos teño claro que o cómic non está estancado na crise. Quizais custe un ano ou dous, pero hai propostas e achegas en marcha moi interesantes, que a bo seguro callarán.
El problema, insiste, é que asistimos a un cambio de época, daquela teremos que ir vindo como os novos soportes, as novas tecnoloxías, as novas vías de distribución, etcétera, maduran. Sexa como sexa, Viñetas desde o Atlántico manterá o seu compromiso co cómic e, pase o que pase, seguirá a ofrecer, coma sempre fixo, unha atención preferente á actualidade creativa e mais editorial nacional e internacional.
Si bien hace años que el Salón declina dar cifras de asistencia, lo cierto es que esta edición confirma que Viñetas desde o Atlántico sigue siendo un festival no solo muy apreciado por el público en general, sino capaz de concitar la atención a nivel internacional.
Satisfecho y todo, Miguelanxo Prado hace autocrítica: É certo que este ano tivemos que sufrir unha serie de cambios con respecto a outras edicións; cambios que supuxeron un esforzo adicional para a organización e mesmo unha certa incomodidade para o público, pero que non quedaba outra que aturar, porque son en beneficio da cidade.
A nova ubicación da Feira da Historieta tivo boa acollida, tanto polas editoriais como polos asistentes, polo que o vindeiro ano teremos que pensar na posibilidade de mantela aí. Máis alá diso, esperemos –insiste- que o vindeiro ano volva todo á normalidade!.
Ya en lo que respecta a Viñetas en sí, Miguelanxo Prado es tajante: O luns mesmo comezamos unha renovación completa da páxina web, que por circunstancias alleas á nosa vontade este ano foi unha desfeita e non funcionou en absoluto.
No en vano viñetasdesdeoatlantico.com es unha ferramenta fundamental de relación co público e por suposto cos afeccionados, á que non queremos nin podemos renunciar, senón moi ao contrario: potenciala ao máximo”.
Si la crisis y las alternativas que dibujantes y editoriales han ideado para ver de capearla eran el eje conductor del XVII Salón, una vez concluida esta primera parte de Viñetas, y tras escuchar y departir lo que unos y otros tienen que decir, Miguelanxo Prado es moderadamente optimista ante el futuro del sector. Nunca fun amigo de optimismos gratuítos” –manifiesta- “pero logo destes sete días intensos teño claro que o cómic non está estancado na crise. Quizais custe un ano ou dous, pero hai propostas e achegas en marcha moi interesantes, que a bo seguro callarán.
El problema, insiste, é que asistimos a un cambio de época, daquela teremos que ir vindo como os novos soportes, as novas tecnoloxías, as novas vías de distribución, etcétera, maduran. Sexa como sexa, Viñetas desde o Atlántico manterá o seu compromiso co cómic e, pase o que pase, seguirá a ofrecer, coma sempre fixo, unha atención preferente á actualidade creativa e mais editorial nacional e internacional.